دیپلماسی انفعالی واشنگتن
الجزیره به نقل از ارتش اسرائیل نوشت که سربازان این رژیم در حال «ورود عمیق‌تر» به غزه هستند. گزارش‌ها حاکی است که تا دیروز چهارشنبه بیش از ۱۵۰هدف در غزه مورد حمله قرار گرفته و تلفات انسانی در غزه از مرز ۶۵ هزار نفر گذشت. «اورن لیبرمن» در گزارشی برای سی‌ان‌ان نوشت، طبق برنامه‌های کابینه امنیتی اسرائیل، این عملیات که در اوایل ماه اوت تصویب شد، قرار بود تنها پس از آن آغاز شود که اسرائیل جمعیت فلسطینی را مجبور به تخلیه به منطقه المواسی کند. همچنین قرار بود اسرائیل تعداد مراکز امدادرسانی تحت مدیریت «بنیاد بشردوستانه غزه» (GHF) را که توسط ایالات متحده حمایت می‌شود، به مجموع ۱۶ مرکز افزایش دهد. اما اکنون تنها حدود پنج مرکز باز هستند و اغلب فلسطینی‌ها را مجبور می‌کنند ساعت‌ها برای یافتن غذا و کمک‌های مورد نیاز خود پیاده‌روی کنند. این در حالی است که سی‌ان‌ان در همان اولین روز عملیات (سه‌شنبه ۲۵ شهریور) اعلام کرده بود که دیگر هیچ مرکز امدادرسانی باز نیست و مطلقا هیچ‌گونه کمک‌رسانی‌ای انجام نمی‌شود. «روان السلمونی»، مادر چهار فرزند، در یک پیاده‌رو نزدیک یک ساختمان ویران نشسته و کودک نوپای خود را در آغوش گرفته بود. او گفت که به‌دلیل تخلیه‌های مکرر از نظر روحی خسته است. او گفت که فکر می‌کرد در آخرین بمباران خواهد مرد. او افزود: «گفتیم اینجا خواهیم مرد. این یک معجزه است که توانستیم آنجا را ترک کنیم.» در سراسر مرکز و شمال غزه، فلسطینی‌ها هر چه می‌توانستند جمع کردند و در جست‌وجوی ناامیدانه برای یافتن مکانی امن، فرار را بر قرار ترجیح دادند. جمعیت در بزرگراه ساحلی خیابان الرشید جمع شدند و سعی می‌کردند در امتداد جاده‌ای آنقدر شلوغ که ماشین‌ها به سختی حرکت می‌کردند، به سمت جنوب حرکت کنند. «احمد ابوالهل»، درحالی‌که روی یک وانت در جاده صلاح الدین ایستاده بود، به سی‌ان‌ان گفت: «فکر می‌کنید ما برای پیک‌نیک فرار می‌کنیم؟ ما از ویرانی و ویرانی و ویرانی فرار می‌کنیم. ما از مرگ فرار می‌کنیم تا در جایی دیگر به سوی مرگ برویم.» «راجر کوهن» در گزارش دیروز چهارشنبه برای نیویورک‌تایمز نوشت، به نظر می‌رسد که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، با اعزام ارتش اسرائیل به شهر غزه، از قید و بندها رها شده است. این عملیات تاکنون جان بسیاری از فلسطینی‌ها را گرفته و هرگونه آتش‌بس را غیرقابل تصور می‌کند. در این برهه، نتانیاهو یک مزیت آشکار دارد: حمایت عمدتا بی‌چون و چرای ترامپ. جهانی که تحت تاثیر انگیزه‌های ترامپ در جهتی اقتدارگرایانه در حرکت است، به تداوم یک نتانیاهوی آزاد از هر قید و بندی کمک کرده است. «مایکل کراولی» در نیویورک‌تایمز نوشت، هنگامی که اسرائیل در اوایل سال۲۰۲۴ برای حمله نظامی به شهر پرجمعیت رفح در غزه آماده می‌شد، مقامات دولت بایدن تهدید کردند که مانع از ارسال سلاح‌های آمریکایی می‌شوند، مگر اینکه اسرائیل طرحی «معتبر و قابل اجرا» برای محافظت از جان غیرنظامیان تدوین کند. اما در دوران ریاست‌جمهوری ترامپ، اوضاع متفاوت شد. اسرائیل روز سه‌شنبه حمله زمینی خود را به شهر پرجمعیت غزه آغاز کرد. درحالی‌که چندین کشور به اسرائیل در مورد تلفات شدید غیرنظامیان و خطر طولانی شدن جنگ در غزه هشدار دادند، اما ترامپ عمدتا نظاره‌گر بوده است؛ نه از اسرائیل خواسته که خویشتن‌داری نشان دهد و نه آن را تایید کرده است. روز سه‌شنبه، او در بیرون از کاخ سفید گفت که در این مورد با بنیامین نتانیاهو، صحبتی نکرده است و وقتی از او پرسیده شد که آیا از این حمله حمایت می‌کند، رئیس‌جمهور گفت: «خب، باید ببینم. من چیز زیادی در مورد آن نمی‌دانم.» این در حالی است که نتانیاهو قرار است طی روزهای آینده به واشنگتن برود و با ترامپ دیدار کند. درحالی‌که ترامپ روزگاری آشکارا اسرائیل را برای پایان دادن به جنگ تحت فشار قرار می‌داد، اکنون به نظر می‌رسد که از تماشای تشدید آن راضی است. عدم اقدام ترامپ به منزله یک راه فرار برای نتانیاهو است. «دنیل سی. کورتزر»، سفیر سابق ایالات متحده در اسرائیل در زمان ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش گفت: «ترامپ آشکارا خواهان پایان جنگ است، اما به نظر می‌رسد که نه استراتژی دارد و نه تمایلی برای تحت فشار قرار دادن نتانیاهو. او حماس را تهدید می‌کند، اما این تهدیدها توسط نتانیاهو به‌عنوان چراغ سبزی برای ادامه کار تعبیر می‌شود. بنابراین دیپلماسی ترامپ علیه خودش عمل می‌کند.» الشرق‌الاوسط در گزارش دیروز چهارشنبه نوشت، ارتش اسرائیل دیروز چهارشنبه اعلام کرد که یک مسیر اضافی (صلاح الدین) را به مدت ۴۸ساعت خواهد گشود تا فلسطینیان بتوانند شهر غزه را ترک کنند. این در حالی است که به نوشته الشرق‌الاوسط، صدها هزار نفر در این شهر پناه گرفته و از تخلیه آن و حرکت به سمت جنوب به‌دلیل خطرات بین راه امتناع می‌ورزند. احمد، یک معلم دبیرستان می‌گوید: «اگر غزه را ترک کنیم آیا تضمینی هست که بتوانیم برگردیم؟ آیا جنگ تمام خواهد شد؟ من ترجیح می‌دهم که در همین شهر و در زادگاهم بمانم و بمیرم.»